22 mei 2019
Aniek (19) studeert aan het University College in Utrecht. Dit is een Engelstalige opleiding op een speciale campus met alleen maar jonge, internationale mensen. ‘Je kunt alles vinden op de campus, tot en met een café en sportschool. Alleen voor de supermarkt moet je een stukje fietsen.’ Aniek merkte dat ze hierdoor in een kleine ‘bubbel’ leefde en weinig meekreeg van de samenleving buiten de campus. Daarom meldde ze zich aan als studentvrijwilliger bij Stichting Senior&Student en werd zo gekoppeld aan Annie (87).
Aniek en Annie hadden meteen een goede klik. Iedere maandag komt Aniek twee uurtjes langs tussen twee colleges door. ‘Ik kan dan even lekker mijn hoofd leegmaken en iets gezelligs met Annie doen.’ Aniek leert niet alleen veel van de verhalen en ervaringen van Annie, het is ook heerlijk om weer even in het Nederlands te kletsen met iemand van een andere generatie uit de buurt. En dan hebben ze het over van alles en nog wat. Reizen, films, vegetarisch eten en de absurdistische verhalen van Herman Finkers. Die leest Aniek dan voor aan Annie omdat Annie vanwege haar slechte zicht niet meer kan lezen. Samen liggen ze dan dubbel van het lachen.
Wat Aniek het meest bewondert in Annie, is dat zij ondanks haar leeftijd en beperkte mobiliteit niet bij de pakken neer gaat zitten. ‘Annie maakt echt zelf iets van het leven, ze laat het niet afhangen van anderen. Als ze een boodschap gaat doen kletst ze gezellig met mensen op straat, ze neemt zelf het initiatief voor sociaal contact.’
Maar het is niet altijd makkelijk voor Annie. ‘Hoewel ik mezelf niet eenzaam vind, ben ik wel alleen. Vroeger als ik een verjaardag had, dan moest ik iedereen vragen zelf een stoel mee te nemen omdat de huiskamer vol zat. Nu passen mijn verjaadagsgasten op één bank. Dat mijn netwerk steeds kleiner wordt en ik de meeste tijd alleen ben, vind ik wel moeilijk. Daarom is het wekelijkse bezoek van Aniek ook zo belangrijk voor mij, dat is een vast punt in mijn agenda!’