13 november 2020
Onze community care medewerker Sophie deelt elke maand haar belevenissen en avonturen bij stichting senior&student.
Voor mijn werk spreek ik de hele dag door studenten. Ik videobel met ze en zie waar ze zitten: in het washok, op zolder of in een keurig opgeruimde studio. “Ik wilde gaan reizen,” zeggen ze, of, “Ik heb elke week maar één contactuur.” Dan kijken ze naar beneden, alsof ze eigenlijk diep willen zuchten.
Ik spreek ze omdat ze graag een senior als maatje willen. “Een senior neemt tenminste echt de tijd om naar je te luisteren,” hoorde ik laatst, en, “Ik heb vaak betere gesprekken met ze dan met mijn eigen vrienden.”
Voor het ‘corona tijdperk’ gingen onze studenten lekker bij hun maatje op de thee of reden ze in de canta van de senior naar het museum. Schaken, klaverjassen, arm in arm naar de markt en een bakje kibbeling delen: Het was allemaal vanzelfsprekend.
Nu worden onze studenten neergezet als impulsieve en feestende jongeren die zich niet aan de regels houden en dus de grote boosdoener zijn in de verspreiding van het virus.
Ik zie in mijn dagelijkse werk iets heel anders. De studenten die ik spreek begrijpen dat ze afstand moeten houden, mondkapjes moeten dragen of thuis moeten blijven als ze klachten hebben. Ze vinden het geen probleem om een wildvreemde senior een bloemetje te brengen, een nieuwe televisie voor ze te halen, of met ze te praten over de koetsen die ooit door het vondelpark reden, al dan niet via de videochat. Het is misschien anders dan voorheen, maar ze geven niet op.
Dus ode aan de Nederlandse studenten, die mij elke dag het goede voorbeeld geven. De studenten die ondanks alles senioren niet vergeten: niet omdat senioren zielig zijn, maar omdat ze zoveel toevoegen aan wie wij zijn en aan wie we willen worden.
Door: Sophie Petri, werkzaam bij stichting senior&student