Dini (74) en Jessica (19) schreven elkaar een ontroerende brief
23 mei 2018
Dini (74) en Jessica (19) zijn al ruim een jaar een koppel van het project Jong+Oud=Goud. In die tijd hebben ze een bijzondere band opgebouwd. Ze schreven elkaar een prachtige brief:
”Lieve Jessica,
Daar stond je dan bij mij op de stoep. Ik weet het nog goed, je leek me erg lief. Het was de bedoeling dat je me kwam helpen met mijn computer. Hele tekstdocumenten verdwenen zomaar, terwijl ik probeerde het verhaal te maken over hoe mijn leven als scenarioschrijfster is geweest. Een vriendin gaf me de tip om me op te geven bij Stichting SeniorenStudent. Daar kenden ze vast wel een handige student die kon langskomen. Het leek me ook wel gezellig. Je wordt er toch eenzamer op als je ouder bent.
Het klikte gelijk en wat vind ik het fijn als je er bent. Maar waar ik nog het meest door getroffen ben, is dat je moederlijke gevoelens in me oproept. Dat is fijn én het brengt me eerlijk gezegd soms in verwarring. Ik was vroeger de oudste van tien kinderen. We werden thuis vaak aan ons lot overgelaten en ik heb als kind veel moeten moederen. Dat was niet altijd makkelijk.
Toch kreeg ik al jong zelf twee dochters. Jaren later, na mijn scheiding, heb ik ze moeten achterlaten bij hun vader. Dat leek me beter toen, en ik huurde iets kleins en betaalbaars in de buurt, waar eigenlijk nauwelijks plek voor ze was. Soms denk ik weleens dat ik er destijds te weinig voor ze ben geweest; daar voel ik me dan schuldig over. Mam, dat is echt onzin en niet nodig, zeggen ze allebei.
Weet je wat ik me realiseer? Ze waren toen zo ongeveer van jouw leeftijd. Het is alsof ik nu de kans krijg om het anders te doen, maar dan voor jou. Wie had dat kunnen bedenken? Ik hoop dat je op me kunt bouwen en vertrouwen, lieve Jessica. Je bent me zo dierbaar. Dank je wel dat ik er voor jou mag zijn.
– Dini”
—————————————————————————————————————————————
”Aan de allerliefste Dini,
Ik ben heel veel van je gaan houden. Als ik je niet kan bereiken flitst altijd even door mijn gedachten: het zal toch wel goed gaan met je? Elke twee weken kom ik bij je langs. Soms haal ik een boodschap. Maar vaker zitten we samen op het terras om de hoek en dan hebben we hele gesprekken over het leven.
Ik wilde al heel lang vrijwilligerswerk doen. Op een dag hoorde ik op het nieuws dat een oudere man wekenlang dood thuis had gelegen. Al die tijd had niemand hem gemist. Dat leek me zó erg. Dus gaf ik me op om als student iets voor ouderen te doen. Je had veel gereisd en was in Brazilië geweest. Ik ben er geboren, maar heb geen enkele herinnering aan dat land. Ik was gelijk nieuwsgierig naar je.
Ik zou je helpen met je computer en gaandeweg raakten we steeds dieper in gesprek. Ik vertelde je over mijn leven. En dat mijn ouders al heel lang gescheiden zijn en dat ik bij mijn vader woon. Eerst zag ik mijn moeder nog veel. Maar door allerlei omstandigheden zijn we elkaar kwijtgeraakt.
De afgelopen maanden heb je enorm met me meegeleefd toen mijn moeder besloot dat zij geen contact meet met mij wil. Ik was zó verdrietig. Je zei tegen me: ‘Als je je verdrietig voelt, ga dan schrijven. Schrijf op wat je denkt en voelt.’ Ik heb je raad opgevolgd, Dini. Vellen vol heb ik geschreven en je had gelijk. Het hielp. De scherpte van de pijn verdween en voor nu kan ik ermee leven.
Dank je wel dat ik mijn verdriet met je kon delen. Ik ben blij dat je in mijn leven bent. Onlangs kreeg ik de sleutel van je huis. Dat vertelt veel. Ik ben altijd welkom.
– Jessica”