Suzanne (89) en Max (26) hebben het allesbehalve saai

29 maart 2017

‘Ik heb geluk met Suzanne. Ze is ondernemend en vertelt nooit hetzelfde verhaal.’

Suzanne (89) en Max (26) zijn in de zomer van 2016 aan elkaar gekoppeld. Het voelde alsof ze elkaar al kenden. Na een eerste telefoongesprek is Max ‘s avonds voor het eerst langsgeweest. ‘Die avond hebben we een plannetje gemaakt. We hebben bedacht wat we allemaal zouden gaan doen en wat de verwachtingen waren van twee kanten.’

Suzanne wilde met de computer leren omgaan en vooral met programma’s zoals Photoshop. ‘Ik heb nooit interesse gehad voor fotograferen tot 3 jaar geleden. Werkelijk, ik vind fotograferen nu zo heerlijk.’ Ondertussen haalt Suzanne een stapel foto’s uit haar tas. Max en ik mogen allebei een foto uitzoeken. Max helpt Suzanne met computeren en administratief werk, maar Photoshop is er nog niet van gekomen.

‘Al snel na de eerste ontmoeting hadden we bedacht om iets leuks te ondernemen en naar het Van Gogh museum te gaan,’ aldus Max. Suzanne is erg ondernemend en bevindt zich graag onder de mensen. Niet alleen hebben zij het museum bezocht maar er ook een kop koffie gedronken. ‘Dat gebeurt niet veel in mijn leven. Ergens zitten en lekker naar mensen kijken. Ik ben geen binnenmens.’

Max is KNO-arts in opleiding bij het AMC. Toen dit nog het Wilhelmina Gasthuis was werkte Suzanne in hetzelfde ziekenhuis als secretaresse. Max lacht: ‘Nu moet ik de brieven gewoon zelf uittypen.’ Suzanne en Max spreken regelmatig over het werk in het ziekenhuis. Voor Max is het leuk om te horen hoe het vroeger ging. Hun gedeelde kennis over werken in het ziekenhuis is geen toeval. De match is gemaakt op basis van overeenkomsten waardoor koppels goed bij elkaar passen. ‘Ik heb geluk met Suzanne. Ze is ondernemend en vertelt nooit hetzelfde verhaal. Dat maakt dat u niet saai bent.’ ‘Dat ben ik nooit geweest!’ reageert Suzanne.

Wat maakt het bezoek van een studentvrijwilliger zo leuk? ‘Dat hij Max is. Het klikt bij mij gauw met mannen. Wel een wonder dat ik al jarenlang op het Begijnhof, met alleen maar vrouwen, woon. Ik heb het beste contact met mannen.’

Naast het bezoek aan het Van Gogh Museum bezochten Suzanne en Max ook de brasserie van de Bijenkorf met een ander koppel van de stichting. Het was erg gezellig. Er was ruimte voor aandacht. ‘Daar gaat het om: de aandacht die je krijgt, even een onderbreking van het dagelijkse.’ Suzanne houdt van gezelligheid. Als Max op bezoek komt is er altijd iets te drinken en vaak ook iets lekkers.

De voordelen van deelname aan het project Jong+Oud=Goud werken twee kanten op. Max vertelt dat zijn vrijwilligerswerk voor Stichting SeniorenStudent vaak ter sprake komt bij sollicitaties. Ook tijdens zijn diploma uitreiking werd er aandacht aan besteed. Zijn collega’s vragen nu “Wanneer ga je weer langs bij omaatje?” Suzanne vindt deze term minder, maar is blij dat er interesse is. Max licht toe hoe hij over eenzaamheid onder ouderen denkt: ‘Vereenzaming van ouderen is een treurnis van de maatschappij. Dat er niet meer wordt omgekeken naar mensen die ouder zijn en niet langer zelfstandig de deur uit kunnen.’ Ook zegt hij: ‘Voor een deel moeten ouderen leren om met een nieuwe realiteit om te gaan. Ze worden ouder en het leven verandert. Je hebt meer ondersteuning nodig.’ Suzanne heeft geen familie meer. Volgens Max zouden jongeren een deel van deze ondersteuning op zich moeten nemen.

Suzanne kaart een ander probleem aan. ‘Veel mensen weten niet hoe ze met ouderen om moeten gaan. Het geduld om echt naar ouderen te luisteren ontbreekt en vaak overheersen de eigen belangen.’ Dit geldt niet voor Max. Rond kerst nam Max een fles rode wijn mee naar Suzanne. Suzanne had twee hele kleine glaasjes. Samen hebben ze een drankje gedronken. Dit was de aanleiding voor Suzanne om daarna zelf een flesje wijn te kopen. ‘Er valt nog genoeg te genieten.’